ای فدای غم جان تو کسی
که تو هم جانی و جانان کسی

تو بمانی دگران در گذرند
همهٔ خلق بقربان کسی

لمن الملک تو سوزد اغیار
آتش قهر تو طوفان کسی

بفدای تو سر و سامان ها
ای سر هر کس و سامان کسی

هر چه جز تو همه کفر است و ضلال
نیست جز عشق تو ایمان کسی

درد تو بس بودم در دل و جان
درد تو مایهٔ درمان کسی

روی بنمائی و گر ننمائی
آن خویشی تونه‌ای آن کسی

رحم کن رحم که بگداخت دلم
در غمت جان کسی جان کسی

فیض جان داد بجانان آخر
قطره پیوست بعمان کسی