دلی داشتم رفت از دست من
کجا آید آن یار در شست من

نه بشناختم قدر والای دل
ربود از کفم طالع پست من

همه تار و پودم ز دل رسته بود
کنون رفت آن مایهٔ هست من

دلی را که پروردهٔ عقل بود
فکند ان هوای زبر دست من

ز دست هوا جام غفلت کشید
کی آید بهوش این سر مست من

گشادم ره طبع و بستم خرد
فغان از گشاد من و بست من

مگر حق گشاید دری فیض را
و گرنه چو می‌آید از دست من