۳۲۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۱۷۳

بِشْنو خَبَرِ صادقْ از گفته پیغامبر
اَنْدَر صِفَتِ مومن اَلْمُوْمِنُ کَالْمِزْهَر

جاءَ الْمَلِکُ الاَکْبَر ما اَحْسَنَ ذَا الْمَنْظَر
حَتّی مَلاء الدُّنْیا بِالْعَبْهَرِ وَ الْعَنْبَر

چون بَربَط شُد مومن در ناله و در زاری
بَربَط زِ کجا نالَد‌ بی‌زَخْمه زَخْم آور؟

جاءَ الْفَرَجُ الاَعْظَم جاءَ الفَرَح الاَکْبَر
جاءَ الْکَرَمُ الاَدْوَمْ جاءَ الْقَمَرُ الاَقْمَر

خو کرد دلِ بَربَط نَشْکیبَد ازان زَخْمه
اَنْدَر قَدَم مُطرب می‌مالَد رو و سَر

اَلدَّولَة عَیْشیَّه وَ الْقَهْوَةُ عَرْشِیَّه
وَ الْمَجْلِسُ مَنْثُورٌ بِاللَّوْزِ مَعَ السُّکَّر

اینک غَزَلی دیگر اَلْخَمْسُ مع الْخَمسین
زان پیش که بَرخوانم که شانِیَکَ الْاَبْتَر

اَلرّبُّ هُوَ السّاقی وَ الْعَیْشُ بِهِ باقی
وَ السَّعْدُ هُوَ الرّاقی یا خایِفُ لا تَحْذَر

اَلرُّوحُ غَد اسَکْری مِنْ قَهْوَتِنَا الْکُبْری
وَازَّیَّنَتِ الدُّنْیا بِالْاَخْضَرِ وَ الْاَحْمَر

خاموش شو و مَحْرَم میْ خور میِ جان هر دَم
در مَجْلِسِ رَبّانی‌ بی‌حَلْق و لب و ساغَر
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.