بِبین دلی که نَگَردد زِ جانْ سِپاری سیر
اسیرِعشق نَگَردد زِ رنج و خواری سیر

زِ زَخْم‌‌های نَهانی که عاشقان دانَند
به خون دَراست و نَگَردد زِ زَخْمِ کاری سیر

مُقیم شُد به خَرابات و جُمله رِندان را
خَراب کرد و نَشُد از شرابْ باری سیر

هزار جانِ مُقَدَّس سِپُرد هر نَفَسی
دران شِکار و نَشُد جان از آن شکاری سیر

مِثالِ نِی زِ لَبِ یار کامْ پُرشِکَراست
وَلیک نیست چو نِیْ از فَغان و زاری سیر

بِگُفت تو زِ چه سیری بِگُفتم از جُزِ تو
وَلیکْ هیچ نگردم از آنچه داری سیر

نه شهر و یار شِناسیم ای مُسلمانان
از آن که نیست دل از جامِ شهریاری سیر

هَوایِ تو چو بَهاراست و دلْ زِ توست چو باغ
که باغ می‌نَشوَد از دَمِ بهاری سیر

چو شَرمسارم از اِحْسانِ شَمسِ تبریزی
که جانْ مَبادا از این شَرم و شَرمساری سیر