کسی بِگُفت زِ ما یا ازوست نیکی و شَر
هنوز خواجه دَرین است ریشِ خواجه نِگَر

عَجَب که خواجه به رَنگی که طِفْل بود بِمانْد
که ریشِ خواجه سِیَه بود و گشتْ رَنگِ دِگَر

بِگویَمَت که چرا خواجه زیر و بالا گفت
بدان سَبَب که نَگَشته‌ست خواجه زیر و زَبَر

به چار پا و دو پا خواجه گِردِ عالَم گشت
وَلیکْ هیچ نرفته‌ست قَعْرِ بَحْر به سَر

گُمانِ خواجه چُنان است که خواجه بهتر گشت
وَلیکْ هست چو بیمارِ دِقّْ واپَس‌تَر

به حُجَّت و به لَجاج و سِتیزه اَفْزون گشت
زِ جان و حُجَّتِ ذوقَش نبود هیچ خَبَر

طَریقِ بَحثْ لَجاج است و اعتراض و دلیل
طَریقِ دلْ همه دیده‌ست و ذوق و شَهْد و شِکَر