۳۲۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۱۴۱

زِ بامْداد چه دُشمن کُش است دیدنِ یار
بِشارَتی‌‌ست زِ عُمرِ عَزیزْ رویِ نِگار

زِ خوابْ بَرجَهی و رویِ یار را بینی
زِهی سعادت و اِقْبال و دولَتِ بیدار

هَمو گُشایَد کار و هَمو بگوید شُکر
چُنان بُوَد که گُلی رُست‌ بی‌قَرینه خار

چو دستْ بر تو نَهَد یار و گویَدَت بَرخیز
زِهی قیامَت و جَنّات ِو تَحْتَهَا الاَنْهار

بِگو به موسیِ عِمْران که شُد همه دیده
که نَعْره اَرَنی خیزَد از دَم دیدار

برایِ مَغْلَطه می‌دید و دیدَنَش می‌جُست
زِهی مَقامِ تَجَلّیّ و آفتابْ مَدار

زِ بامْداد چو اَفْیونِ فَضْلِ او خوریم
بُرون شُدیم زِ عقل و بَرآمدیم زِ کار

بِبین تو حالِ مرا و مرا زِ حالْ مَپُرس
چو عقلِ اندک داری بُرو مَگو بسیار

بُرو مَگویْ جُنون را زِ کوره مَعْقولات
که صد دَریغ که دیوانه گشته‌‌یی یکبار

مرا دَرین شبِ دولَت زِ جُفت و طاق مَپُرس
که باده جُفْتِ دِماغ است و یارْ جُفْتِ کِنار

مرا مَپُرس عزیزا که چند می‌گَردی؟
که هیچ نُقْطه نَپُرسَد زِ گَردشِ پَرگار

غُبار و گَرد مَیَنْگیز در رَهِ یاری
که او به حُسنْ زِ دریا بَرآوَرید غُبار

مَنِه تو بر سَرِ زانو سَرِ خود ای صوفی
کَزین تو پِیْ نَبَری گَر فرورَوی بسیار

چو هیچ کوهِ اُحُد بَرنَیامَد از بُن و بیخ
چه دست درزده‌‌یی در کَمَرگَهِ کُهْسار؟

در آن زمان که عَسَل‌های فقر می‌لیسیم
به چَشمِ ما مگسی می‌شود سِپَه سالار

چه ایمِن است دِهَم از خَراج و نَعلْ بَها؟
چو نَعْلِ ماست در آتش زِ عشقِ تیزشَرار
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۴۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۴۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.