پیش شیخی رفت مردی نامدار
از سر بی خویشئی بگریست زار

گفت سیرم از عبودیت همی
وز ربوبیت بمن نرسد دمی

ماندهام بی این و بی آن من مدام
چون کنم گفتا که سر می زن مدام

این سخن را گر محل آید پدید
از سر علم و عمل آید پدید

چشم باید داشت بر لوح ازل
چند دارم چشم بر علم و عمل