در رهی میرفت مجنونی عجب
بود پای و سر برهنه خشک لب

شد ز سرما و گل ره بیقرار
سر ببالا کرد و گفت ای کردگار

یا دلم ده باز تا چند از بلا
یا نه باری ژنده کفشی ده مرا