آن وزیری را چو آمد مرگ پیش
کرد حیران روی سوی قوم خویش

گفت دردا و دریغا کز غرض
آخرت با خواجگی کردم عوض

زارزوی این جهان میسوختم
لاجرم آن یک بدین بفروختم

میروم امروز جانی سوخته
رفته دنیا و آخرت بفروخته

ای دل غافل دمی بیدار شو
چند بد مستی کنی هشیار شو

رفتگان اندر نخستین منزلند
منتظر بنشسته و مستعجلند

بیش ازین در بند خودشان می مدار
چندشان فرمائی آخر انتظار