در رهی میرفت هارون گرمگاه
دید میلی سر بر آورده براه

کرد هارون قصد میل سایه دار
گشت بهلول از دگر سوی آشکار

گفت بفکن طمطراق ای پرهوس
چون ز دنیا سایهٔ میلیت بس

سوی باغ و منظر و ایوان و خیل
چیست ان یکفیک ظل المیل میل

چون فراسر میشود در سایهٔ
پس بود بسیار اندک مایهٔ

دنیی دون چون نهنگی سرکشید
نیک و بد را تا بگردن درکشید

جمله را تا حشر بر پیچید دست
هیچکس از دام مکر او نجست

جملهٔ شیران بزنجیر ویند
زیر دست حکم و تسخیر ویند

گر ز بی مغزی تو دنیا دوستی
چون پیازی پای تا سر پوستی