رفت سنجر پیش زاهر ناگهی
گفت از وعظیم ده زاد رهی

شیخ زاهر گفت بشنو این سخن
چون شبانت کرد حق گرگی مکن

خانهٔ خلقی کنی زیر و زبر
تا براندازی سرافساری بزر

خون بریزی خلق را در صد مقام
تا خوری یک لقمهٔ وانگه حرام

خوشه چین کوی درویشان توئی
در گدا طبعی بتر زیشان توئی