۳۱۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۰۴۲

مَنَم از جانِ خود بیزار بیزار
اگر باشد تو را از بَنده آزار

مرا خود جان و دلْ بَهرِ تو باید
که قُربانِ تو باشد ای نِکوکار

زِ آزارِ دِلَت گر چه نگویی
درونِ جانِ من پیداست آثار

بَهار از من بِگَردد چون نَدانَم؟
چو در دلْ جایِ گُلْشَنْ پُر شود خار

گُناهَم پیشِ لُطفَت سَجده آرَد
که ای مَسجودِ جان زِنهار زِنهار

گُنَه را لُطفِ تو گوید که تا کِی؟
گُنَه گوید بِدو کین بار این بار

تَن و جانی که خاکِ تو نباشد
تَنِ او سَلّه باشد جانِ او مار

تو خورشیدیّ و مُرغِ روز خواهی
چو مُرغِ شب بیاید نَبْوَدَش بار

چو بَرگیری تو رَسمِ شب زِ عالَم
چه پَرها بَرکَنَد مُرغِ شب ای یار

به حَقِّ آن کِه لُطفِ تو جهانی‌ست
که آن جا گُم شود این چَرخِ دَوّار

به چَشمِ جانْ چه دریا و چه صَحرا
دران عالَم چه اِقْرار و چه اِنْکار

به تَنگی دَرفُتَد هرکْ از تو مانَد
فروکُن دست و او را زود بَردار

به قَصد از شَمسِ تبریزی نَگَردم
چگونه زَهْر نوشَد مَردِ هُشیار؟
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.