۶۰۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۰۰۵

هر کِه ز عُشّاق گُریزان شود
بارِ دِگَر خواجه پَشیمان شود

وَاللّهْ مِنَّت همه بر جانِ اوست
هر کِه سویِ چَشمه حیوان شود

هر کِه سَبویِ تو کَشَد، عاقِبَت
در حَرَمِ عشرَتِ سُلطان شود

تَنگ بُوَد حوصله آدمی
از تو چو دریای و چو عُمّان شود

رو به دلِ اهلِ دلی جایْ گیر
قَطره به دریا دُر و مَرجان شود

جُنبشِ هر ذَرّه به اصلِ خودست
هر چه بُوَد مَیلِ کسی، آن شود

کافِرِ صدساله چو بینَد تو را
سَجده کُند، زود مُسلمان شود

جان و دل از جَذبه مَیل و هَوَس
هم صِفَتِ دِلبَر و جانان شود

خار که سَرتیزِ رَهِ عاشق است
عاقِبَتُ الْاَمْر، گُلِستان شود

ناطِقه را بَند کُن و جمع باش
گَر نه ضَمیرِ تو، پَریشان شود
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.