عشقِ جانانْ مرا زِ جانْ بِبُرید
جانْ به عشق اَنْدَرون زِ خود بِرَهید

زان که جانْ مُحْدَث است و عشقْ قدیم
هرگز این در وجود آن نرَسید

عشقِ جانانْ چو سنگِ مِقْناطیس
جانِ ما را به قُربِ خویش کَشید

بازْ جان را زِ خویشتن گُم کرد
جان چو گُم شُد وجودِ خویش بِدید

بَعد از آن باز با خود آمد جان
دامِ عشق آمد و دَرو پیچید

شَربَتی دادَش از حقیقتِ عشق
جُمله اِخْلاص‌ها ازو بِرَمید

این نشانِ بَدایَتِ عشق است
هیچ کَس در نِهایَتَش نَرَسید