هزار جانِ مُقدَّس فِدایِ رویِ تو باد
که در جهانْ چو تو خوبی کسی نَدید و نَزاد

هزار رَحْمَتِ دیگر نِثارِ آن عاشق
که او به دامِ هَوایِ چو تو شَهی افتاد

زِ صورتِ تو حِکایَت کنند یا زِ صِفَت؟
که هر یکی زِ یکی خوش تَراست زِهی بُنیاد

دِلَم هزار گِرِه داشت هَمچو رشته سِحرْ
زِ سِحْرِ چَشمِ خوشَت آن همه گِرِه بُگْشاد

بُلندبین زِ تو گشته‌ست هر دو دیده عشق
بِبین تو قُوَّتِ شاگرد و حِکْمِتِ اُسْتاد

نشسته‌ایم دل و عشق و کالْبَد پیشَت
یکی خَراب و یکی مَست وآن دِگَر دِلْشاد

به حُکْمِ توست بِخَندانی و بِگِریانی
همه چو شاخِ درختیم و عشقِ تو چون باد

به بادْ زَرد شویم و به بادْ سَبز شویم
تو راست جُمله وَلایت تو راست جُمله مُراد

کُلوخ و سنگ چه دانَد بهار جُز اثری؟
بهار را زِ چَمَن پُرس و سُنبُل و شِمْشاد