کسی خَرابِ خَرابات و مَستِ مَیْ‌باشد
ازو عمارتِ ایمان و خیرْ کَی باشد؟

یکی وجودْ چو آتش بُوَد نباشد آب
مُحال باشد یک مَهْ بهار و دَی باشد

مَنَم خَرابِ خَرابات و مَستِ طاعَتِ حَق
درونِ شهرِ مُعَظَّم زِ نیک و بَی‌باشد

عِمارتی‌ست خَراباتیانِ شهرِ مرا
که خانه‌هاش نَهانْ در زمین چو رَی باشد

شِکوفه‌هاست درختانِ زُهد را زِ شَراب
نه آن شَراب که اِشْکوفه‌هاش قَی باشد

چو هست و نیستْ مرا دید چَشمِ مُعْتَزلی
بِگُفت دیدم مَعْدوم را که شَی باشد

به سایه‌ها و به خورشیدِ شَمسِ تبریزی
که بی‌مکان و زمانْ آفتاب و فَی باشد