بر آستانه اسرار آسْمان نَرَسَد
به بامِ فقر و یقین هیچ نردبان نَرَسَد

گُمانِ عارف در مَعرِفَت چو سیر کُند
هزار اَخْتَر و مَهْ اَنْدَر آن گُمان نَرَسَد

کسی که جُغدصِفَت شُد دَرین جهانِ خَراب
زِ بُلبُلان بِبُرید و به گُلْسِتان نَرَسَد

هر آن دلی که به یک دانْک جو جو است زِ حرص
بِدان که بَسته شود جانِ او به کان نَرَسَد

عَلَف مَدِه حسِ خود را درین مَکان زِ بُتان
که حس چو گشت مکانی به لامکان نَرَسَد

که آهویِ مُتِاَنِّس بِمانَد از یاران
به لاله زار و به مَرعایِ ارغوان نَرَسَد

به سویِ عَکّه رَوی تا به مکّه پیوندی
بُرو مُحال مَجو کِتْ همین همان نَرَسَد

پیاز و سیر به بینی بَرّی و می‌بویی
از آن پیازْ دَمِ نافِ آهوان نَرَسَد

خَموش اگر سَرِ گنجینه ضَمیرَسْتَت
که در ضَمیرِ هُدیٰ دلْ رَسَد زبان نَرَسَد