زِ بادِ حَضرتِ قُدسی بنفشه زار چه می‌شُد
درخت‌هایِ حَقایقْ ازان بهار چه می‌شُد؟

دل از دیارِ خَلایِقْ بِشُد به شهرِ حَقایق
خدایْ دانَد کین دلْ دَران دیار چه می‌شُد

زِ های و هویِ حَریفان زِ نای و نوشِ ظَریفان
هوایِ نورِ صَبوح و شرابِ نار چه می‌شُد

هزار بُلبُلِ مَست و هزار عاشقِ بی‌دل
در آن مَقامِ تَحَیُّر زِ رویِ یار چه می‌شُد

چو عشق در بَرِ سیمین کَشید عاشقِ خود را
زِ بوسه‌هایِ چو شِکَّر دَران کِنار چه می‌شُد

دَران طَرَف که زِ مَستی تو گُلْ زِ خار نَدانی
عَجَب که گُل چه چَشید و عَجَب که خار چه می‌شُد

میانِ خِلْعَتِ جانانْ قَبولِ عشقْ خُرامان
به بارگاهِ تَجَلّی زِ کار و بار چه می‌شُد

به باد و آتش و آب و به خاکْ عشق دَرآمَد
به نورِ یک نَظَرِ عشقِ هر چهار چه می‌شُد

چو شَمسِ مَفْخَرِ تبریز زَد آتشی به درختی
زِ شُعله‌هایِ لَطیفَش درخت و بار چه می‌شُد