از دِلَم صورتِ آن خوبِ خُتَن می‌نَرَوَد
چاشْنیِّ شِکَرِ او زِ دَهَن می‌نَرَوَد

بِاللَّهْ اَرْ شور کُنم هر نَفَسی عیب مَکُن
گَر بِرَفت از دلِ تو از دلِ من می‌نَرَوَد

بوالْحَسَن گفت حَسَن را که ازین خانه بُرو
بوالْحَسَن نیز دَرافتاد و حَسَن می‌نَرَوَد

جانِ پروانهٔ مِسکینْ زِ پِیِ شُعلهٔ شمع
تا نَسوزد پَر و بالَش زِ لَگَن می‌نَرَوَد

همه مُرغانِ چَمَن هر طَرَفی می‌پَرَّند
بُلبُل از واسطهٔ گُلْ زِ چَمَن می‌نَرَوَد

مُرغِ جانْ هر نَفَسی بال گُشایَد که پَرَد
وَزْ امیدِ نَظَرِ دوست زِ تَن می‌نَرَوَد

زن زِ شوهر بِبُرَد چون به تو آسیب زَنَد
مَرد چون رویِ تو بیند سویِ زن می‌نَرَوَد

جانِ مَنْصور چو در عشقِ تواَش دار زدند
در رَسَن کرد سَرِ خود زِ رَسَن می‌نَرَوَد

جانْ اَدیم و تو سُهیلیّ و هوایِ تو یَمَن
از پِیِ تَربیتِ تو زِ یَمَن می‌نَرَوَد

چون خیالِ شِکَنِ زُلفِ تو در دل دارم
این شِکَسته دِلَم از عشقِ شِکَن می‌نَرَوَد

گَر سَبو بِشْکَند آن آبِ سَبو کِی شِکَنَد؟
جانِ عاشق به سویِ گور و کَفَن می‌نَرَوَد

حیله‌ها دانَم و تَلْبیسَک و کَژْبازی­ها
جانْ زِ شَرمِ تو به تَلْبیس و به فَن می‌نَرَوَد