به بلبل گفت بشنو تا چه گویم
حدیثی خوش گذشته باز جویم

جوانان گر ببوسند دست پیران
به پیری پای بوسندش امیران

چو می‌نامد به صد لطف و به صد ناز
چو ترکان یا ز تندی کرد آغاز

بزد چنگال و او را در هوا برد
به چنگالش دو سه نوبت بیفشرد

چو بلبل دید کار از دست رفته
ز پای افتاده یار از دست رفته