دلی دارم به داغ دوست بریان
گوا بر حال من دو چشم گریان

تنی دارم بسان موی باریک
جهان بر چشم من چون موی تاریک

چو روزم پاک چون شب تیره گونست
شبم از تیرگی بنگر که چونست

به گیتی چشمم آنگه روز بیند
که آن رخسار جان افروز بیند

همی تا تو شدستی کاروانی
ز هر کاری گزیدم دیدبانی

به راهی بر همیشه دیدبانم
تو گویی باژ خواه کاروانم

به من بر نگذرد یک کاروانی
که نه پرسم همی از تو نشانی

همی گویم که دید آن بی وفا را
که نشناسد به گیتی جز جفارا

که دید آن ماهروی لشکری را
که یزدان آفریدش دلبری را

که دید آن دلربای دلستان را
که جز فتنه نیامد زو جهان را

خبر دارید کان دلبد چونست
کمست امروز مهرش یا فزونست

خبر دارید کاو در دل چه دارد
به من بر رحمت آرد یا نیارد

دگر با من خورد ز نهار یا نه
مرا با او بود دیدار یا نه

ز نیک و بد چه خواهد کرد با من
چه گوید مر مرا با دوست و دشمن

ز من خشنود باشد با دلازار
جفا جویست با من یا وفادار

ز من یاد آورد گوید که چون باد
کسی کان سال و مه دارد مرا یاد

ز کس پرسد که بی او چیست حالم
به دل در دارد امید وصالم

گر از حالم نپرسد آن دل افروز
من از هالش همی پرسم شب و روز

همانست او که من دیدم همناست
همان سنگین دل و نانهسر بسانست

همان گلبوی و گلچهره نگارست
همان خونریزو خونخواره سوارست

اگر چند او مرا ناشاد خواهد
به جان من همه بیداد خواهد

من او را شاد خواهم جاودانه
شده ایمن ز بیداد زمانه

چه آن کز دلبرم آگاهی آرد
چه آن کم مژدگان شاهی آرد

من آن کس را چو چشم خویش دارم
که چشمش دیده باشد روی یارم

چو گوید شادمان دیدم فلان را
من از شادی بدو بخشم روان را

غم هجران به روی او گسارم
ز بهر دوست اورا دوست دارم

هر آن بادی کز آن کشور بر آید
مرا از جان شرین خوشتر آید

بدانم من چو باشد باد خوش بوی
که شاد و تندرستست آن پری روی

مرا از زلفش بهرد بوی سنبل
چو زان رخسار و لب بوی می و گل

بر آرم سرد بادی زین دل ریش
نمایم بادرا راز دل خویش

الا ای خوش نسیم نوبهاری
تو بوی زلف آن بت روی داری

بگو چون دیدی آن سرو سهی را
که دارد در بلای جان رهی را

به بوی زلف اویم شاد کردی
و لیکن بر دلم بیداد کردی

همی گوید دل مسکین من وای
که بوی زلف او بردی دگر جای

خبر دارد که چونم در جدایی
جدا از خورد و خواب و آشنایی

تنم زین آه سرد و چشم گریان
بمانده در میان باد وو باران

چو من هست آن نگار مهرپرور
و یا دل بر گرفت از مهر یکسر

چو نامم بشنور شادی فزاید
و یا از بی وفابی چشمش آید

ببر بادا پیام من بدان ماه
که ببریدش قصا از من به ناگاه

بگو ای رفته مهر من ز یادت
میان مهربانان شرم بادت

چنین باشد وفا و مهربانی
که من بی تو بمیرم تو بمانی

جوانمردی همی ورزی به گیهان
جوانمردان چنین دارند پیمان

هزاران دل بدیدم از جفا ریش
ندیدم هیچ دل همچون دل خویش

جفا باشد به عشق اندر بتر زین
که پاداشن دهی مهر مرا کین

نه پرسی از کسی نام و نشانم
نه بخشایی برین خسته روانم

نه بر گیری ز من درد جدایی
نه حال خویش در نامه نمایی

ندانم تا ترا دل بر چه سانست
مرا باری به کام دشمنانست

چنان گوشم به در چشمم به راهست
که گویی خانه ام زندان و چاهست

اگر مرغی بپرد ای دلارای
دل مسکین من بر پرد از جای

دل من زان رخ طاووس پیکر
کبوتروار شد همچون کبوتر