۲۵۷ بار خوانده شده

(۱۳) در معنی آن که غیبت گناهی بزرگ است

چنین نقلست در توراة کان کس
که او غیبت کند، آنگاه ازان پس

ازان توبه کند، آخر کسی اوست
که در صحن بهشتش ره دهد دوست

وگر خود توبه نکند اوّلین کس
که در دوزخ رود او باشد و بس

اگر تیغ زبانش چون زبانه
شود چون رمحِ خطّی راست خانه

نشان راستی دل بوَد آن
که دل را اوّلین منزل بوَد آن

درین مجلس بزرگان جهان را
چو خاموشی شرابی نیست جان را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:(۱۲) حکایت حلّاج با پسر
گوهر بعدی:(۱۴) سخن گفتن آن مرد در غیبت
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.