پدر گفتش که حرصت غالب آمد
دلت زان کیمیا را طالب آمد

چه خواهی کرد دنیای دَنی را
سرای مَکر و جای دشمنی را

که دنیا هست زالی هفت پرده
برای صیدِ تو هر هفت کرده

همی بینم ز حرصت رفته آرام
بیارام ای چو مرغ افتاده در دام

که مرغ حرص را خاکست دانه
ز خاکش سیری آید جاودانه