سپهداری برای کوتوالی
بجائی قلعهٔ می‌کرد عالی

یکی دیونهٔ آمد پدیدار
به پیش خویش خواندش آن سپهدار

بدو گفتا ببین کین قلعه چونست
ز رفعت جفت طاق سر نگونست

ازین قلعه کسی کاعزاز دارد
ببین تا چه بلا زو باز دارد

زبان بگشاد آن دیوانه حالی
بدو گفتا تو مردی تیره حالی

بلا چون ز آسمان می‌افتد آغاز
بقلعه می‌روی پیش بلا باز

بلای خویشتن چون تو تمامی
بلائی نیز مطلب ای گرامی

ز خویش و از بلای خویش آنگاه
خلاصی باشدت کلّی درین راه

که افتاده شوی و پست گردی
نمانی زنده تا که هست گردی