هر نُکته که از زَهرِ اَجَلْ تَلْخ‌تَر آید
آن را چو بگوید لَبِ تو چون شِکَر آید

در چاهِ زَنَخْدانِ تو هر جانْ که وَطَن ساخت
زود از رَسَنِ زُلْفِ تو بر چَرخْ بَر آید

هین توشه دِهْ از خوشهٔ ابرویِ ظَریفَت
زان پیش که جان را زِ تو وَقتِ سَفَر آید

از دعوت و آوازِ خوشَت بویِ دل آید
لَبَّیک زَنَم نَفْخهٔ خونِ جِگَر آید