تا نَقْشِ تو در سینهٔ ما خانه نشین شُد
هر جا که نشینیم چو فردوسِ بَرین شُد

آن فِکْر و خیالاتِ چو یَأجوج و چو مَأجوج
هر یک چو رُخِ حوری و چون لُعْبَتِ چین شُد

آن نَقْش که مَرد و زن ازو نوحه کُنانند
گَر بِئْسَ قَرین بود کُنون نِعْمَ قَرین شُد

بالا همه باغ آمد و پَستی هَمگی گنج
آخِر تو چه چیزی که جهان از تو چُنین شُد؟

زان روز که دیدیمَش ما روز فُزونیم
خاری که وِرا جُست گُلِستانِ یَقین شُد

هر غوره زِ خورشید شُد انگور و شِکَر بَست
وان سنگِ سِیَه نیز ازو لَعْلِ ثَمین شُد

بسیار زمین‌ها که به تَفْصیلْ فَلَک شُد
بسیار یَسار از کَفِ اِقْبال یَمین شُد

گَر ظُلْمَتِ دل بود کُنون روزَنِ دل شُد
وَرْ رَهزنِ دین بود کُنون قُدْوهٔ دین شُد

گَر چاهِ بَلا بود که بُد مَحْبَسِ یوسُف
از بَهرِ بُرون آمدنش حَبْلِ مَتین شُد

هر جُزو چو جُنْدُاللَّهْ مَحکومِ خدایی‌ست
بر بَنده اَمان آمد و بر گَبْر کَمین شُد

خاموش که گُفتارِ تو مانندهٔ نیل است
بر قِبْطْ چو خون آمد و بر سِبْطْ مَعین شُد

خاموش که گُفتارِ تو اَنْجیرِ رَسیده‌ست
امّا نه همه مُرغِ هوا دَرخورِ تین شُد