صَبرِ مرا آیِنِه بیماری است
آینهٔ عاشقْ غَمْ خواری است

دَرد نباشد نَنِمایَد صَبور
که دلِ او روشن یا تاری است

آینه جویی‌ست نشانِ جَمال
که رُخَم از عیب و کَلَفْ عاری است

وَرْ کَلَفی باشد عاریّتی ست
قابِل داروست و تَب اَفْشاری است

آیِنِهٔ رنج زِ فرعونْ دور
کان رُخِ او زَنگی و زَنگاری است

چند هزاران سَرِ طِفْلان بُرید
کم زِ قضا دَردِسَری ساری است

من دَرِ آن خوف بِبَندم تمام
چون که مرا حُکم و شَهی جاری است

گفت قَضا بر سَر و سَبْلَت مَخَند
کین قَلَمی رفته زِ جَبّاری است

کور شو امروز که موسیٰ رَسید
در کَفِ او خَنجرِ قَهّاری است

حَلْق بِکَش پیشِ وِیْ و سَر مَپیچ
کین نه زمانِ فَن و مَکّاری است

سِبْط که سَرْشان بِشِکَستی به ظُلم
بَعدِ توشان دولت و پاداری است

خار زدی در دل و در دیده‌شان
این دَمِشان نوبَتِ گُلْزاری است

خَلْقِ مرا زَهر خورانیده‌یی
از مَنِشان دادِ شِکَرباری است

از تو کَشیدند خُمارِ دراز
تا به اَبَدْشان میْ و خَمّاری است

هیزُمِ دیگِ فُقَرا ظالم است
پُخته بدو گردد کو ناری است

دَم نَزَنم زان که دَمِ من سُکُسْت
نوبَتِ خاموشی و سَتّاری است

خامُش کُن تا که بگوید حَبیب
آن سُخنانْ کَزْ همه مُتْواری است