تو مُردی و نَظَرَت در جهانِ جان نِگَریست
چو باز زنده شُدی زین سِپَس بدانی زیست

هر آن کسی که چو اِدْریس مُرد و بازآمد
مُدَرِّسِ مَلَکوت است و بر غُیوبْ حَفی‌ست

بیا بگو به کدامین رَهْ از جهان رَفتی؟
وَ زان طَرَف به کدامین رَه آمدی که خَفی‌ست؟

رَهی که جُملهٔ جان‌ها به هر شبی بِپَرَند
که شهرْ شهرْ قَفَص‌ها به شب زِ مُرغْ تُهی‌ست

چو مُرغْ پایْ بِبَسته‌ست دورمی‌نَپَرَد
به چَرخمی‌نَرَسَد وَزْ دَوار او عَجَمی‌ست

علاقه را چو بِبُرَّد به مرگ و بازپَرَد
حقیقت و سَرِ هر چیز را ببیند چیست

خَموش باش که پَرّ است عالَم خَمُشی
مَکوب طَبْلِ مَقالَت که گفتْ طَبْلِ تُهی‌ست