۲۵۸ بار خوانده شده

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۷

ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی

چشمم به تو روشنست همچون خورشید
هم در تو گریزم که توام شاد کنی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۱۷۰۶
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۱۷۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.