شاه گُشاده‌ست رو دیدهٔ شَهْ بین کِراست؟
بادهٔ گُلْگونِ شَهْ بر گُل و نسرین کِراست؟

شاه دَرین دَم به بَزْم پایِ طَرَب دَرنَهاد
بر سَرِ زانویِ شَهْ تکیه و بالین کِراست؟

پیشِ رُخِ آفتابْ چَرخِ پَیاپی کِه زد؟
در تُتُقِ ابِر تنْ ماه به تعیین کِراست؟

ساغَرها می‌شِمُرد وِیْ بِشُده از شُمار
گَر بِنَشُد از شُمار ساغَرِ پیشین کِراست؟

از اثرِ رویِ شَهْ هر نَفَسی شاهِدی
سَر کَشَد از لامَکانْ گوید کابین کِراست؟

ای بَسْ مُرغانِ آب بر لبِ دریایِ عشق
سینهٔ صَیّاد کو؟ دیدهٔ شاهین کِراست؟

هین که بُراقانِ عشقْ در چَمَنَش می‌چَرَند
تَنگ دَرآمَد وصال لایِقشان زین کِراست؟

سیم بَرِ خوبِ عشقْ رفت به خَرگاهِ دل
چهرهٔ زَر لایِقِ آن بَرِ سیمین کِراست؟

خُسروِ جانْ شَمسِ دینْ مَفْخَرِ تبریزیان
در دو جهان هَمچو او شاهِ خوش آیین کِراست؟