دَرین خانه کَژی ای دلْ، گَهی راست
بُرون رو هِیْ که خانه خانۀ ماست

چو بادیْ تو، گَهی گَرم و گَهی سرد
رو آن‌جا که نه گرما و نه سرماست

تو خواهی که مرا مَسْتور داری
مَنَم روز و همیشه روزْ رُسواست

تو میرابی که بر جو حُکْم داری
به جو اَنْدَر نگُنجَد جانْ که دریاست

تو پَرّ و بال داری، مُرغ‌واری
به پَرّ و بالْ مَردان را چه پَرواست؟

نَجِس در جوی ما، آبِ زُلال است
مگس بر دوغِ ما، باز است و عَنْقاست

صَلا ای آفتابِ لامکانی
که ذَرّه ذَرّه از تابِش ثُریّاست

بِحَمْدِاللّهْ به عشقِ او بِجَستیم
ازین تَنگی که مِحْراب و چَلیپاست

دُهُل بَرگیر و در بازار می‌رو
نِدا می‌کُن که یوسُفْ خوب‌سیماست

دَریدم پَردۀ ناموس و سالوس
که جانِ منْ زِ جانِ خویش بَرخاست