روبهی می‌دوید از غم جان
روبه دیگرش بدید چنان

گفت خیرست بازگوی خبر
گفت خر گیر می‌کند سلطان

گفت تو خر نیی چه می‌ترسی
گفت آری ولیک آدمیان

می‌ندانند و فرق می‌نکنند
خر و روباهشان بود یکسان

زان همی ترسم ای برادر من
که چو خر برنهندمان پالان

خر ز روباه می‌بنشناسند
اینت کون خران و بی‌خبران