به خشک ریش گری در هری ندیدستی
ز هجو روی سیاهی که نوبتی بیند

کنون به خیمه زدن دانه‌ای پراکندی
که مرغ ذکر تو تا جاودان از آن چیند

در آن دو لفظ سخن چاردست و پای شتر
چنان نشنید کان شیوه عقل بگزیند

مکن به عذر و تلطف دل مرا دریاب
که چوب خیمه در آن نیز نیک بنشیند