ای بزرگی کز آب و خاک چو تو
دست دوران آسمان نسرشت

تخمی از لطف در زمین کمال
چو تو حراث روزگار نکشت

یاد کردی ز انوری به کرم
باز بر پشت روزگار نبشت

غرض او تویی و خدمت تو
نه ملاقات چوب و صحبت خشت

در سرایی که تو نخواهی بود
در و دیوار او چه خوب و چه زشت

به خدایی که کعبه خانهٔ اوست
که بود کعبه بی‌توام چو کنشت

میزبان اول آنگهی خانه
روئیة الله نخست باز بهشت