ای به دندان دولت آمده خوش
درد دندانت هیچ بهتر هست

دارد از غصه آسمان دندان
بر که بر نفس همتت پیوست

زانکه هرگز به هیچ دندان مزد
بر سر خوان آسمان ننشست

تیز دندانی حرارت می
درد دندانت چون به خیره بخست

باز بنمود آسمان دندان
تا الم باز پس کشیدی دست

سر دندان سپید کرد قضا
گفتش ای جور خوی عشوه‌پرست

آب دندان حریفی آوردی
کوش تا رایگان توانی جست

از چنین صید برمکش دندان
مرغ چربست و آشیانی پست

من نگویم که جامه در دندان
زانتقامش به جان بخواهی رست

خیز و دندان‌کنان به خدمت شو
آسمان دیرتر میان دربست

گفت هم عشوه پشت دست بزد
دو سه دندان آسمان بشکست