به خدایی که بذل جان او را
پایهٔ اولین احسانست

کمترین پایه لطف و صنعش را
باد نوروز و ابر نیسانست

که مرا در فراق خدمت تو
زندگانی و مرگ یکسانست

از هر آسانیی که بی‌تو بود
خاطر و طبع من هراسانست

می‌کشم در فراق سختیها
هجر یاران به گفتن آسانست

دل و جان تا مقیم خوارزمند
وای بر تن که در خراسانست

خوشدلی در جهان طمع کردن
هم ز سودای طبع انسانست