رَوَم به حُجره‌ی خَیّاطِ عاشقان فردا
مَنِ دِرازقَبا با هزار گَز سودا

بِبُرَّدَت زِ یَزید و بِدوزَدَت بر زَید
بدین یکی کُندَت جُفت و زان دِگَر عَذْرا

بدان یکیت بِدوزَد که دل نَهی همه عُمر
زِهی بَریشَم و بَخیه، زهِی یَدِ بَیضا

چو دلْ تَمام نَهادی زِ هَجْر بِشْکافَد
به زَخمِ نادره مِقْراضِ اِهْبِطُوا مِنْها

زِ جمع کردن و تَفریقِ او شُدم حیران
به ثَبت و مَحو چو تَلْوینِ خاطِرِ شَیدا

دِل است تَختهٔ پُرخاک، او مُهَندسِ دل
زِهی رُسوم و رُقوم و حَقایق و اَسْما

تو را چو در دِگَری ضَرب کرد هَمچو عَدَد
زِ ضَربِ خود چه نتیجه هَمی‌کُند پیدا

چو ضَرب دیدی اکنون بیا و قِسْمَت بین
که قَطره‌یی را چون بَخش کرد در دریا

به جَبْر جُملههٔ اَضْداد را مُقابله کرد
خَمُش که فکر دَراِشْکَست زین عَجایب‌ها