۳۳۰ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۶۹

چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم
تا ز خونین جگرش لعل قبا آرایم

ریسمان از رگ جان سازم و سوزن ز مژه
دیده را دوختن لعل قبا فرمایم

اول از عودم خائیدهٔ دندان کسان
آخر از سوختهٔ عالم دندان خایم

گر به من دندان کردند سپید این رمزی است
کاول و آخر دندان کسان را شایم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۸ - در هجو رشید وطواط
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.