ای دل انصاف ده که چون نبود
دور از جور خویش شرمنده

کز پی هم ز گلشن سادات
سه همایون درخت افکنده

اول آن نونهال گلشن جان
که شدی مرده از دمش زنده

گل باغ صفا صفی‌الدین
که رخش بر سمن زدی خنده

پس ضیای زمان و شمس زمین
آن دو نخل بلند و زیبنده

که شد اسباب عیش خرد و بزرگ
از غم فوتشان پراکنده

چون به آئین جد و باب شدند
جنت آرا به ذات فرخنده

تا دو تاریخ آشکار شود
این دو مصراع سزد از بنده

دور از بوستان مصطفوی
یک نهال و دو نخل افکنده