ای بر سبیل حاجت صد محتشم گدایت
وی درکمال حشمت ارباب حاجت از تو

در کوچهٔ ظرافت عمری دواندام از جهل
کردم در آخر اما کسب ظرافت از تو

از مهر من بناحق کردی تمسکی راست
زانسان که اهل حجت کردند حیرت از تو

وین دم به رسم تحصیل دارد کسی که برده
در عرصهٔ سیاست گوی صلابت از تو

ما را نه زر که سازیم او را تسلی از خود
نه شافعی که خواهد یک لحظه مهلت از تو

کو داوری که اکنون گیرد درین میانه
وجه تمسک از من جرم خیانت از تو

اما چه هیچ کس نیست کز وی برآید این کار
عجز و تنزل از ما لطف و مروت از تو