ای عطا پیشه که دریای سخا و کرمت
در تلاطم همه گوهر به کنار اندازد

محتشم کیست که مثل تو گران مقداری
بروی از خلق سبک روح گذار اندازد

چون به این لطف سرافراز شد اکنون آن به
کانچه دارد به رهت بهر نثار اندازد

لیک از نظم گران سنگ مناسب‌تر نیست
آن چه در پای تو ای کوه وقار اندازد