ای روی زردفام تو بر گردن نزار
همچون بلندنی که بود بر بلندیی

آنگه که مادر تو ترا داشت در شکم
هر ساعتی ز رنج زمین را بکندیی

نه ماه رنجت از چه کشید او که بعد از آن
از کس همی فگند که از کون فگندیی