خواجه در غم من ار گفت که چون بی‌خردان
دین به دل کرده‌ای اندر ره دنیا لابد

دیو در گوش هوا و هوسش می‌گوید
از پی کبر و کنی چون متنبی سد جد

من چه دانستم کز تربیت روح‌القدس
در گذشته‌ست ز شادی و گذشته زا شد

کرده یک ذوق به راه احدی چون احمد
شکر چون کوه حرا صبری چو کوه احد

گر بدانستمی آن خوی سلیمانی او
پیش او سجده کنان آمدمی چون هدهد