زاهدی از خوان رضا توشه گیر
گشت ز غوغای جهان گوشه‌گیر

شد ز بسی سجدهٔ پنهانیش
خاک زمین صندل پیشانیش

تا به نود سال درین داوری
داشت ز توفیق خدا یاوری

صبح دمی خضر ز خضرای دشت
سوی نهان خانهٔ رازش گذشت

گفت ز علمی که مرا داده‌اند
معرفت هر دو سرا داده‌اند

می نگرم کاین عمل صدق زای
می کنی و می نپذیرد خدای

پیر ز حالت چو گلی بر شگفت
استنم از طرب افشاند و گفت

گر نپذیرد ز من هیچ کس
آنکه نگه می‌کند آنم نه بس

من عمل خویش کنم بنده وار
آن که خدائیست برانم چه کار

خسرو اگر دین طلبی کار کن
طاعت یزدان کن و بسیار کن