من که به حکم تو درین کارگاه
از عدم این سو ، زده‌ام بارگاه

به که چو آوردی و بازم بری
هم به سوی خویش فرازم بری

سر مرا چون همه داننده‌ای
باز رهانم که رهاننده‌ای

گر چه تن من ز پی سوز راست
رحمت تو از پی این روز راست

از عمل خود چو نشینم خجل
ذیل کرم پوش برین تنگ دل