۳۰۲ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۹۹

خوش بود گر تو یار ما باشی
مونس روزگار ما باشی

روزکی همنشین ما گردی
شبکی در کنار ما باشی

ما همه بندگان حلقه بگوش
تو خداوندگار ما باشی

همچو سگ میدویم در پی تو
بو که ناگه شکار ما باشی

غم نگردد به گرد خاطر ما
گر دمی غمگسار ما باشی

تا دل بیقرار ما باشد
در دل بیقرار ما باشی

تا منم بندهٔ توام چو عبید
تا توئی شهریار ما باشی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.