گرم عنایت او در بروی بگشاید
هزار دولتم از غیب روی بنماید

نظر به گلشن روحانیون نیندازم
سرم به پایهٔ کروبیان فرو ناید

وگر به حال پریشان ما کند نظری
ز روی لطف بر احوال ما ببخشاید

به پیش خاطرم ار کاینات عرضه کنند
ز کبر دامن همت بدان نیالاید

توان در آینهٔ آن جمال جان دیدن
گرش به صیقل توفیق زنگ بزداید

ورم ز پیش براند به جور حکم اوراست
پسند دوست بود هرچه دوست فرماید

عبید را کرمش تا نوازشی نکند
دلش ز غم نرهد خاطرش نیاساید