۳۵۳ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳

اگر دل است به جان می‌خرد هوای تو را
و گر تن است به دل می‌کشد جفای تو را

به یاد روی تو تا زنده‌ام همی گریم
که آب دیده کشد آتش هوای تو را

کلید هشت بهشت ار به من دهد رضوان
نه مردم ار بگذارم در سرای تو را

اگر به جان و جهانم دهد رضای تو دست
به ترک هر دو به دست آورم رضای تو را

بگیر دست من افتاده را که در ره عشق
به پای صدق به سر می‌برم وفای تو را

چه خواهی از من درویش چون ادا نکند
خراج هر دو جهان نیمهٔ بهای تو را

برون سلطنت عشق هر چه پیش آید
درون بدان نشود ملتفت گدای تو را

سزد اگر ندهد مهر دیگری در دل
که کس به غیر تو شایسته نیست جای تو را

مرا بلای تو از محنت جهان برهاند
چگونه شکر کنم نعمت بلای تو را

اگر چه رای تو در عشق کشتن من بود
برای خویش نکردم خلاف رای تو را

به دست مردم دیده چو سیف فرغانی
به آب چشم بشستیم خاک پای تو را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.