۴۳۳ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۵۰

به زبان خرد این نکته صریح است صریح
که نظر جز به رخ خوب قبیح است قبیح

مدعای دل عشاق بتان می‌فهمند
به اشارات نهانی ز عبارات صریح

آن که این حسن در اجزای وجود تو نهاد
معنی خاص ادا کرد به الفاظ فصیح

بر دل ریش چه شیرین نمکی می‌پاشید
در حدیث نمکین جنبش آن لعل ملیح

ما هلاکیم و نصیب دگران آب حیات
ما خرابیم و طبیب دگرانست مسیح

این که دل دیده شکست از تو درستست درست
این که بیمار تو گردیده صحیح است صحیح

محتشم کز تو به یک پیک نظر گشته هلاک
چشم حسرت به رخت دوخته چون صید ذبیح
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.