فرمود مرا سجدهٔ خویش آن بت رعنا
در سجده فتادم که سمعنا واطعنا

ما دخل به خود در می‌دیدار نگردیم
ما حل له شارعنا فیه شرعنا

بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی
الفرع رئینا والی الاصل رجعنا

روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم
من غیرک یاقرة عینی و قطعنا

در زاریم از ضعف عمل پیش تو صد ره
ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا

در دار شفایت مرضی دفع نکردیم
لکن کسل الروح من الروح و قعنا

گر محتشم از غم علم عین نگون کرد
انا علم البهجة بالهم رفعنا